ลืมวันลืมคืน

วันนี้ หลังจากหลับไปตอนเช้าแว่บนึง

สักประมาณ 8 โมง ก็ลุกขึ้นจากเตียง พบว่าทุกคนในบ้านไปโรงเรียนกันหมดแล้ว ผมก็พาตัวเองออกไปหน้าบ้านเห็นรถมอไซต์จอดอยู่

ฮึฮึ วันนี้มีมอไซต์ใช้แล้ว (ปกติ แม่เอาไปโรงเรียน)

ระหว่างรอ laptop บูตเครื่อง ผมก็เดินไปหาอาหารเช้ากินในครัว พบว่าข้าวผัดที่แม่ทำไว้ เย็นหมดแล้ว จึงจัดการจุดเตาแก๊ส อุ่นมันสักหน่อย

หลังจากร้อนได้ที่ก็ตักใส่จาน มากินหน้า โทรทัศน์ รายการเรื่องเล่าเช้านี้

แต่ปรากฎว่า เช้านี้ มีพิธีกร ชื่อ ปุณยวีร์ (หรือชื่อเดิม อรปรียา) มานั่งอยู่ด้วย หลังจากฟังการพูดของพิธีกรคนนี้ จึงตัดสินใจปิดโทรทัศน์ ไปเปิดเนตดีกว่า ทำไมคุณเธอ ช่างใช้คำและเล่นมุกที่ไม่เหมาะไม่ควรเอามากเลย พอเหอะ

นั่งขลุกกับการหาวิธีเอา shout box ลงใน blog wordpress อันใหม่ ไม่ได้สักที

จู่ๆ ไฟก็ดับ จึงปิดคอม อาบน้ำแต่งตัว ขับมอไซต์ไปหาไรกินดีกว่า

ออกจากเซเว่น เพื่อไปหาที่นั่งกิน ร่มๆ สักหน่อย เพราะเวลาเกือบๆ เที่ยง เนี่ยมันร้อนใช้ได้

ขับผ่าน มัสญิดกลาง ก็เออ เฮ้ย ทำไมคนมันเยอะว่ะ ทั้งๆ ที่เป็นวันพฤหัส

ชักไม่มั่นใจ เปิดมือถือเชคปฏิทินระหว่างขับมอไซต์นั่นแหละ (อย่างงี้ ผิดกฎ โทรไม่ขับรึเปล่าหว่า)

อ้าวๆๆๆ วันศุกร์ได้ไงอะ เฮ้ยๆ เลี้ยวรถเข้าไปนั่งในบริเวณห้องสมุดประชาชน โซ้ยอาหารในมือ

แล้วขับมอไซต์ ตรงเข้าไปจอดใน มัสญิด ทันเวลาพอดี ยังไม่อะซาน

กลับมาบ้าน นั่งคิดว่า เอ้ ทำไมเราลืมวันได้ขนาดนี้เนี่ย

ยังไม่แก่สักหน่อย เมื่อวานเพิ่งครบ 20 ปีเองนะเนี่ย ชิงๆ